Riposta by Artur Jekimow

 – Rany Julek, po co jej ten turban – pomyślał, obserwując, jak krzątała się po kuchni w brudnej pidżamie i wielkim turbanie na głowie,  z ręcznika, który kiedyś dostała na urodziny.

W jednym ręku trzymała papierosa, a drugą ręką odganiając kota, sięgnęła do zlewu po kubek. Wylała jego zawartość i postawiła na blacie.

„Zrobi sobie w tym herbatę!?”„Ciekawe czy wie, co tam było wcześniej?”. Nie zdążył się nad tym zastanowić, gdy padło pytanie:

– Chcesz herbaty?

– Yyy… nie, dziękuję – odpowiedział otwierając szeroko oczy i unosząc brwi. Taki ogólnie przyjęty wyraz zdziwienia, który miał nadzieję, zauważy. Nie zauważyła.

Może jednak lepiej, że wzięła ze zlewu, w szafkach bywają jeszcze brudniejsze.

Patrzył jak odchodzi do sypialni i zastanawiał się kiedy tak się zmieniła. Jego żona.

Jego piękna żona, dbająca o dom i rodzinę... – cholera, żeby przynajmniej o siebie dbała. Jego myśli krążyły wokół wydarzeń z ostatnich lat. Jak on się w to wpakował? Nie było żadnych oznak, symptomów? Pamiętał, że były obietnice: „będę codziennie sprzątała i odkurzała, tylko weźmy tego kotka. Taki śliczny, zobacz jak fajnie bawi się pazurkami”.  Czemu ciągle do tego wracam? – pomyślał, wyrywając się z zadumy. Jego wzrok utkwiony był w luksusowej, skórzanej kanapie, którą zakupił do ich wspólnego domu. Cała podrapana.

– No tak – pomyślał – dlatego.

Opuścił wzrok, odganiając myśli. Na pięknej, barlineckiej desce rolowały się tumany kociej sierści, zatrzymując się chwilami na resztkach kociego jedzenia.

Podniósł wzrok, odganiając myśli… Znowu muszę odkurzyć.

Wróciła. Wytoczyła się z sypialni, szurając brudnymi klapkami, o bliżej nie określonym kolorze. Kiedyś były białe. Kiedyś była szczupła.

Przez chwilę myślał, że wdepnie w te resztki kociego jedzenia. Nie zrobiła tego, uff. Zatrzymała się na chwilę przed plamą wielkości piłki tenisowej. Może posprząta, powinna posprzątać. Ona jednak wzruszyła tylko ramionami i obojętnym krokiem ominęła plamę.

– Rany Julek! – pomyślał i poszedł po ścierkę.

Wracając ze ścierką i odkurzaczem, stwierdził, że plama powiększyła dwukrotnie swoje rozmiary. Ki diabeł?! Aha, jednak wdepnęła wracając. Ślady prowadziły do sypialni.

Zaczął wycierać i zastanawiał się, czy o tej godzinie można jeszcze włączyć odkurzacz. Nie uśnie, jak nie odkurzy, już to przerabiał. Na kolanach dotarł do sypialni, wytarł ostatnie resztki, ale czegoś mu brakowało, coś tu nie pasowało… Nie ma klapek! Ale przecież widział jak wchodziła w nich do pokoju! Gdzie, ona je zdjęła?  Rozejrzał się w około. Aha, nie zdjęła…

– Kochanie, nie uważasz, że to lekka przesada ładować się z klapkami do łóżka? – syknął lekko zirytowanym głosem, starając się przy tym nie unosić, aby nie zranić jej delikatnych uczuć.

Zaciągnęła się papierosem, jakby nic nie słyszała, potem powoli odrywając oczy od telefonu, spojrzała z góry na niego i wypuściła zalegający w płucach dym. Do kogo ona tak ciągle pisze? – pytanie szybko przeszło mu przez głowę, gdy mrużył oczy od dymu. Nie zdążył jednak się nad tym zastanowić, gdy spadające z nóg klapki plasnęły o podłogę, rozchlapując obecne na nich resztki kociego jedzenia. Otarł twarz i już się zbierał, aby wyrazić stan emocjonalny, w jakim się znalazł, gdy usłyszał jej piskliwy głos:

– Ja nie lubię, gdy się mnie krytykuje. Powinieneś już o tym wiedzieć. Jak mnie do czegoś zmuszasz, albo krytykujesz, to mogę się jedynie zamknąć w sobie. Ja potrzebuję pochwał i zachęt!

Pochwał potrzebuje – pomyślał – a skąd ja jej pochwały wezmę? Od czasu ślubu niewiele miał okazji do chwalenia żony. Nawet się starał, chwytał się każdej pozytywnej myśli o żonie i formułował z niej pochwały. Dowiadywał się jedynie, jak mało wie o kobiecej mentalności:

– Jak to dzisiaj ładnie wyglądam??!! Znaczy, że wczoraj brzydko wyglądałam?? – pamiętał, że dwa razy popełnił ten sam komplement. Potem więcej nie wspominał o jej wyglądzie.

Wygląd, właśnie. To powinno dać mu do myślenia. Przecież już na ślubie nie mogła się wcisnąć w suknię kupioną miesiąc wcześniej.

Odeszła mu ochota na krytykę, a nawet komplementy. Włączył odkurzacz, wycofując się z pokoju.

– Może jeszcze zaczniesz wiercić w ścianach!! – wrzasnęła tak głośno, że aż podskoczył, pomimo uruchomionego odkurzacza – nie widzisz że piszę smsa??!! Wyłącz to cholerne urządzenie!!

Odkurzacz idiotko, to jest odkurzacz – pomyślał – ale skąd ty masz to wiedzieć… A w ścianach wierciłem dziury na twoje cholerne półki na buty! – już krzyczał w myślach.

– Zaraz jej pierdolnę – pomyślał wyłączając posłusznie odkurzacz i zaciskając pięści.            

***

– I tak właśnie, proszę Państwa rodziła się przemoc domowa w XX i XXI w. zanim powstał nasz program. Obojętność rodziła agresję. – Mówiąc to, profesor lustrował salę bladym spojrzeniem. Większość miała już zdjęte okulary i błędnym wzrokiem patrzyli przed siebie. Profesor widział ich hologramy z wynikami. Kilka miało kolor żółty, powinien interweniować. Kiedyś by to zrobił. Teraz jednak nawet mu powieka nie drgnęła,  gdy obojętnym ruchem zresetował wszystkie wyniki przygotowując program dla następnej grupy.