*** by Martyna Salich

Mimo oczekiwań które spadają jak krople deszczu,

rozpryskują się w nicość,

wyparowują w ogniu codzienności...

Mimo bólu który czasem ściska za gardło,

muska piórkiem

serce by wbić szpilkę…

i drążyć jak w skale gdy uczuć brak,

gdy uczuć za dużo...

Mimo wciąż słów, które są nie te

i krążą nad nami jak czarne

złowieszcze kruki, czekające na smugę cienia...

miłość je rozwiewa, odgania wciąż.

To nic, że wracają.

Mimo czasu który bezustannie ucieka,

rozszalały nieokiełznany mustang,

niewidzący celu i drogi,

nie dający się choć na chwilę zatrzymać w sercu.

Gdy chwile kradzione to ostrze noża i szczęście.

Mimo tego że wciąż nie teraz,

nie dziś,

nie potrzebuj bo nie możesz.

Mimo tańca na krawędzi

obaw ze ktoś gdzieś...

Wciąż spojrzenie, dotyk, słowo

na chwilę, za chwilę,

W pamięci na później.

Jak stare fotografie blakną,

nie wiesz co gdzie działo się.

Nie wiesz kiedy.

Mimo że wiara, nadzieja i miłość powinny trwać.

Błądzisz nocą jak niewidomy

 nie wiesz czym jest zaufanie.

Szukasz, nie znajdziesz, oczekujesz. Komu?

Mimo że wciąż się traci i powstaje na nowo.

 Liczysz nocą gwiazdy które z Ciebie drwią.

Nie dostaniesz żadnej, nigdy nie spadnie.

Blask Cię oślepia na chwilę, na dłużej, na wieczność.

Mimo że chciałbyś wiele, a nie możesz nic,

wciąż krok do przodu i dwa w tył.

Tandetna muzyka wciąż gra, a Ty trwasz.

Szafa grająca życia, szukasz znanej melodii.

Mimo uśmiechu który niby trwa wciąż,

ale w duszy go nie ma,

oczy milczą.

Chciałbyś być szczęśliwy, a nie możesz,

nie wiesz czemu.

Odpowiedz wciąż wymyka Ci się z dłoni,

płochy ptak.

Warszawa 2013