Wernisaż wystawy "Diuna i światy fantastyczne" Wojciecha Siudmaka

 

Niewiele ponad trzy godziny drogi zajął nam dojazd z Warszawy do Grudziądza, gdzie spędziliśmy doprawdy fantastyczne sobotnie popołudnie i wieczór. To była nadzwyczajna i zupełnie niestandardowa Noc Muzeów, za co wszystkim zaangażowanym w ten projekt serdecznie dziękujemy.

Od początku jednak. Jaki wspólny mianownik łączy Wojciecha Siudmaka, Muzeum Miejskie w Grudziądzu, Diunę i Noc Muzeów z Gwiezdnymi Wojnami? Wernisaż, który odbył się dnia 18 maja 2013 roku. Niezapomniany, profesjonalnie zorganizowany i pełen uśmiechów event, o którym nie sposób nie napisać.

"Diuna i światy fantastyczne"... Prace Wojciecha Siudmaka to magia, urok i marzenie. Idealne ludzkie postaci, piękne architektonicznie budowle, dziwne stwory nie z tego świata. Doskonała kreska, którą można podziwiać na jego grafikach. Żywy i wyrazisty kolor na jego obrazach. I to coś, co chyba trudno nazwać, co sprawia, że jego prace są niepowtarzalne, niepodrabialne i po prostu same przenoszą nas do innego, lepszego, piękniejszego świata.

Dlaczego właśnie tego dnia, dlaczego właśnie w Grudziądzu? Pomysł taki pojawił się w głowie pewnego człowieka, który jest wielkim fanem tak prac Wojciecha Siudmaka, jak i całego Duniversum – Dawida Schoenwalda. To jego energia i samozaparcie sprawiły, że sztuka związana z fantastyką pojawiła się w tym właśnie muzeum, w którym pracuje. Bez niego nie mielibyśmy najmniejszej szansy na pojawienie się w Grudziądzu. Dlaczego ten dzień? Noc Muzeów jest popularna nie tylko w Polsce, ale również za granicą. To ten moment, kiedy wszyscy tłumnie, całymi rodzinami, czy paczkami znajomych udają się na oglądanie muzealnych ekspozycji. Największe tego typu wydarzenie roku, właściwie pewniak, że na wernisażu pojawi się mnóstwo zainteresowanych. Tak tez się stało, o czym za chwilkę.

Siudmakowym wystawom od dłuższego już czasu towarzyszy ekspozycja strojów i gadżetów z filmowych adaptacji "Diuny", należących do kolekcji Michała Skalec. I tym razem ich nie zabrakło. Sześć oryginalnych strojów z miniseriali "Diuna" i "Dzieci Diuny" oraz mnóstwo innych akcesoriów powstałych w nawiązaniu do świata stworzonego w powieściach Franka Herberta uświetniało grudziądzki wernisaż. 

Dodajmy do tego makiety wykonane przez warszawską artystkę, Angelikę Chwyć, na podstawie rysunków pana Siudmaka oraz coś, co pojawiło się po raz pierwszy – towarzysząca wystawa modeli statków kosmicznych z "Gwiezdnych Wojen" autorstwa państwa Kuleszów oraz grupa rekonstrukcyjna z tegoż uniwersum.

Sama wystawa to jednak nie wszystko. Na wernisażu była okazja, by Artyście zadań pytania, a także otrzymać jego autograf w albumie, na plakacie, czy grafice. Oczywiście istniała możliwość zakupienia ich w muzealnym sklepiku. Do tego wszystkiego zorganizowano także konkurs dla dzieci i wyświetlono dwa filmy, częstując gości wspaniałą kawą i ciastami upieczonymi przez panie z Koła Gospodyń Domowych (podobno ciasta były wyśmienite w smaku, nie wiem, nie mogłam spróbować, ale widząc, jak szybko blachy robiły się puste, jestem w stanie uwierzyć).

Wystawa w Grudziądzu potrwa do końca sierpnia 2013 roku. Zapraszamy serdecznie, ponieważ jest przygotowana naprawdę profesjonalnie – widać od razu, że zajęli się nią prawdziwi pasjonaci, którzy wiedzą, co robią.

 

IV Warszawskie Targi Książki już za nami

Tegoroczne – czwarte już – Warszawskie Targi Książki odbyły się na terenie Stadionu Narodowego. Porównanie lokalizacji wypada świetnie. W Pałacu Kultury i Nauki było duszno, parno i tłoczno. Na Stadionie – przestronnie, przyjemnie i, mimo upału, całkiem znośnie, jeśli chodzi o temperaturę W salach konferencyjnych nawet troszeczkę za chłodno.Poza tym okolica jest wyśmienita. Nieopodal Wisła, plaża, Park Skaryszewski. Do tego bezpłatna strefa parkowania. Same plusy. 

Jakie wrażenia poza tym? Uważam te trzy dni (ponieważ, niestety, nie mogłam
się pojawić w sobotę) za bardzo udane. Pojawiło się mnóstwo wystawców. Poza tym, że można się było zaopatrzyć w niemal każdą książkę, która obecnie znajduje się na rynku to była okazja porozmawiać z wydawcami, pisarzami, ilustratorami, tłumaczami i wszystkimi innymi osobami, którzy mają z książką coś wspólnego. Przybyło kilku gości zagranicznych, była szansa uzyskania autografów w ulubionych książkach. Nadto liczne konkursy, loterie, bonusy do zakupów i promocje cenowe.Sporo – w porównaniu do zeszłego roku – było także stoisk, na których promowano ebooki. Widać, że w Polsce e-książka staje się coraz popularniejsza. Czy to dobrze? Myślę, że tak, chociaż nie ma to, jak stara, dobra papierowa edycja, która pachnie papierem i drukiem. 

Wzięłam udział w kilku ciekawych spotkaniach dotyczących wykorzystania nowinek technologicznych w procesie wydawniczym, a także w dwóch spotkaniach na temat tłumaczeń. Sporo z nich wyniosłam, choć targetem na większości były wydawnictwa. Dały mi jednak co nieco do myślenia.

Tym razem obyło się bez autografów, niestety. Wszyscy pisarze, od których chciałam dostać wpis, mieli zorganizowane spotkania w sobotę, kiedy to z kolei mnie nie było (byłam tego dnia w Grudziądzu, gdzie odbywał się wernisaż Wojciecha Siudmaka). Trochę szkoda, ale i tak jestem zadowolona.

Dzięki wspaniałym akcjom zorganizowanym przez publio.pl oraz Lubimyczytac.pl zaopatrzyłam się w niemal czterdzieści książek! W jaki sposób? Publio.pl zaproponowało taką wymianę – przynosisz papierową książkę,a w zamin otrzymujesz ebooka. To, co ludzie przynosili – a wyszło tego około 9 tysięcy pozycji (trzebaby sprawdzić bezpośrednio u nich) – trafi do bibliotek. Wspaniała okazja, by otrzymać darmowo mnóstwo ebooków, pozbyć się tytułów, które zalegają na półkach nieczytane i podzielić z tymi, którzy korzystają z bibliotek. Szczytny cel, świetny pomysł, genialnie przeprowadzona akcja! Dzięki wielkie za taką możliwość. Teraz mam co czytać w długich trasach z Warszawy do Poznania :) Portal Lubimyczytac.p z kolei zaproponował wymianę książka za książkę. Przyniosłam kilka swoich, wyniosłam kilka nowych. Naprawdę nowych, ponieważ ustawiłam się w kolejce odpowiednio wcześnie i łapałam chyba zupełne nówki od wydawnictw, które wzięły udział w tym przedsięwzięciu. Jestem bardzo szczęśliwa, ponieważ trafiłam nawet na tytuły, które i tak bym kupiła w najbliższym czasie, więc teraz mam je za free, można powiedzieć.

Na Targi przygotowano całe mnóstwo różnych konkursów. W jednym z nich udało mi się wygrać książkę, a mój Małżonek ma figurkę z nowej kolekcji Lego (bardzo się z niej cieszy).  Dochodza do tego liczne zniżkowe kupony na przeróżne rzeczy, począwszy od fiszek do nauki języków, a na obozach żeglarskich kończąc.

Doszło mi do kolekcji około dwudziestu nowych zakładek (jestem wielką fanką zakładek książkowych). Najbardziej cieszę się z tej, którą zakupiłam i trudno, że kosztowała całe 9 PLN. Posiadać zakładkę z Thorinem Dębową Tarczą (z twarzą Richarda Armitage'a) to skarb wart nawet 10 PLN (dobrze, więcej bym tym razem nie dala, ponieważ miałam bardzo ograniczony budżet, a paliwo na dojazd też sporo kosztowało).

Na zakończenie jeszcze wspomnę o bardzo miłym panu na stoisku hobbit.net.pl, który wyjaśniał nam reguły gier, w które można się było u niego zaopatrzyć. Dziękuję także za przemiłą rozmowę pani Wróżce Wioletcie Piaseckiej, pani Lidii Miś-Nowak z wydawnictwa Dreams i panu ze stoiska Kurtiak-Ley, Wojciechowi Siudmakowi (który dotarł, mimo opóźnienia pociągu z Grudziądza), a także wszystkim, o których w tej chwili zapomniałam, a którzy sprawili, że były to bardzo miłe dni.

Dla tych, którzy tęsknią za chłodem, a może nawet i śniegiem... Bez tytułu by Ewa Chani Skalec

            Właśnie w zeszłym tygodniu "odkryłam", skąd się wzięła nazwa "Złote Tarasy". Przynajmniej tak mi się wydaje. Mój Mąż potwierdził, że to bardzo prawdopodobne...

            Środa – kolejne spotkanie biznesowe. Postanowiliśmy pójść w to samo miejsce, co ostatnio. Nawet nie znamy nazwy, ale było miło i przyjemnie, w dodatku klimat nie przeszkadzał w pracy. Ja osobiście polubiłam tę knajpkę – przypominała mi o niedawnym wyjeździe do Paryża.

            Czerwone miękkie narożniki, wyśmienita kawa, a na stolikach podkładki z paryskim art nouvo. Francuska secesja. Uwielbiam ten klimat Paryża z przełomu XIX i XX wieku – wodewile, operetki, kankany... Poprzednio przy rozmowach o pracy towarzyszyły nam piosenki świąteczne. Nic dziwnego – mamy grudzień, a im bliżej Wigilii, tym częściej w takich miejscach rozbrzmiewają dzwoneczki i nieśmiertelne White Christmas Armstronga. Niecałe dwa tygodnie do Gwiazdki i już nas poczęstowali kolędami. Trochę za wcześnie, ale przecież my przyszliśmy tutaj pracować, więc staram się skupić na cyferkach, wyciągach i instrukcjach.

            Zamówiłam genialne Cappuccino i czekam, aż przyniosą, jednocześnie opowiadając o tym, co udało mi się w ciągu tego tygodnia dokonać. Jestem z siebie zadowolona. Może wymiernych efektów jeszcze nie widać, ale liczy się przecież nie tylko efekt, prawda? Przynajmniej Alex mnie w tym przekonaniu utwierdza.

            Przychodzi kelner i przynosi Alexowi herbatę jaśminową. Ja na kawę muszę jeszcze najwidoczniej zasłużyć. Zapala świeczkę, jakby nie widział, że na stoliku walają się jakieś papiery, umowy, wykresy. Chyba myśli, że umówiliśmy się tu na randkę. Rzeczywiście, gdybym przyszła w to miejsce z Mężem, pewnie byłoby bardzo romantycznie. Cóż, niech się świeci – ja uwielbiam świeczki i póki nie grozi nam, że coś się spali, staramy się nie zwracać na nią specjalnej uwagi. No dobrze, Alex się stara, bo ja jakoś nie mogę się skupić. Chyba już zachorowałam na świąteczną gorączkę i w głowie mi już teraz pływa karp, brzękają bombki i latają anioły. Wpatruję się tępo w płomień , kiedy dochodzą mnie ciche dźwięki jednej z moich ukochanych kolęd. "Bóg się rodzi, moc truchleje" – śpiewa jakiś piękny głos wydobywający się z głośnika nad moją głową. "Ogień krzepnie..." Nie przebrzmiała jeszcze dobrze ta nuta, kiedy dotarło do mnie, że dzieje się coś dziwnego. Mrugam... i czuję, że się zapadam. Mrugam raz jeszcze.

***

            "Blask ciemnieje" – ostatnie słowa, które do mnie docierają poprzez otchłań... czego? Delikatne to coś, miękkie, jakieś takie znajome, lecz nadal nie potrafię ustalić, cóż to takiego. Ani zimne, ani ciepłe. Takie jakieś... idealne. W końcu upadam, dokładnie rzecz biorąc – spadam na cztery litery i czuję, że będą boleć jeszcze przez kilka kolejnych dni. Ciśnie się na usta jakieś nieprzyzwoite słowo, ale zostaje tam, kiedy uświadamia sobie, że nie jestem już w przemiłej knajpce o francuskim wystroju. Nie jestem już nawet w Złotych Tarasach. Ani na Złotej, ani chyba w Warszawie. A przynajmniej nie w takim miejscu w tym wielkim mieście, którego się dopiero uczę, które już bym wcześniej odwiedziła. Tylko gdzie ja, do jasnej Anielki jestem???

            Rozglądam się dokoła, nie przestając mrugać – tym razem z braku wiary, że to, co widzę, jest prawdziwe. No dobrze – to już przynajmniej wiem, co to było to miękkie coś, kiedy spadałam...Śnieg! Biały, puszysty i czysty, tyle, że z jakichś magicznych powodów, wcale nie zimny. Wstaję cały czas czując, jak mnie po upadku szczypią cztery litery. Gdzie się znalazłam?

            W końcu przestało mi dzwonić w uszach. "Bóg się rodzi" gdzieś umknęło w czasie spadania. Tyle, że... teraz słyszę inną kolędę.. To chyba sen. Może straciłam przytomność i teraz powoli wraca mi świadomość. No tak, w końcu nade mną wisi głośnik. To musi, po prostu musi, być właśnie to.

            "Ciemna noc w jasności promienistej brodzi". Bezwiednie podnoszę głowę i przyglądam się niebu. Ciemno, jak w środku nocy, a jednocześnie jasno, jak w samo południe. Czy takie coś jest w ogóle możliwe? Zorza polarna? Jakieś piękne blaski w kolorach tęczy rozbłyskują na nieboskłonie. Mrużę oczy i wydaje mi się, że patrzę na największą choinkę na świecie – przystrojoną milionami kolorowych lampek, których blask próbuje się przebić przez kilometry anielskiego włosia. Delikatne i ciepłe światło, które nie tylko nie rani, ale koi wszelkie dolegliwości – ciała i duszy jednocześnie. Cudowne...

            "Gloria, gloria, gloria. In excelsis Deo". Tego już chyba za wiele, ponieważ właśnie zobaczyłam dwa złociste skrzydła przelatujące między chmurami, a ten niesamowity śpiew jest tak donośny, jakby dochodził z wnętrza mojej duszy, a jednocześnie wiem, że nuty płyną z góry.

***

            Musiałam stracić przytomność, ponieważ jakimś cudem (to chyba dzień cudów, a do Wigilii przecież jeszcze nadal półtora tygodnia) znalazłam się w łóżku. Nie, nie moim. Czyim? Powoli siadam, czując ból głowy. Dochodzi do mnie zapach przypraw korzennych. Ktoś coś pichci i będzie to z pewnością znakomite – nie można mieć wątpliwości czując takie zapachy. Uświadamiam sobie, że jestem głodna.

            Słyszę, jak w pomieszczeniu obok ktoś się krząta, nucąc jakąś wesołą melodię. Po chwili dopiero dociera do mnie, że to kolejna kolęda. Głos jest przyjemny – delikatny, a jednocześnie silny. Taki, jaki sama bym chciała mieć. Jednak mnie Bóg nie obdarował takim talentem. Szkoda, bo zawsze lubiłam śpiewać i jako dziecko miałam nadzieję, że kiedyś – gdy dorosnę – głos mi się zmieni. Nic z tego...

            Powolutku wstaję z łóżka i rozglądam się po pokoju. Jest mały, ale bardzo przytulny. Przygotowany już do Świąt – na stoliku stoi choineczka, przyozdobiona piernikowymi ludzikami, kandyzowanymi owocami i łańcuchem z kolorowego papieru. Rany, myślę sobie, że przypomina trochę choinkę z mojego dzieciństwa.. Jak ja uwielbiałam robić te łańcuchy... Ciekawe, czy teraz dzieciaki w szkole w ogóle takie rzeczy tworzą. W oknie wisi witraż ze świętą rodziną, a na stoliku nocnym talerzyk z ciastkiem. Czyżby dla Gwiadzora? Śmieję się sama z siebie i kręcę głową z niedowierzania. Ale mi się sen przytrafił.

            – Nie śpisz – odzywa się głos, jakby czytał w moich myślach. Naprzeciwko mnie, w drzwiach stoi śliczna dziewczyna. Ma złote włosy i oczy zielone niczym szmaragdy. Uśmiecha się ciepło, wycierając w fartuszek ręce przybrudzone mąką. – To dobrze, już się bałam, że stało ci się coś naprawdę złego. Jesteś bardzo blada. Chodź, zjesz obiad i powiesz mi, skąd się wzięłaś w naszej wiosce.

            Żebym to ja wiedziała, przechodzi mi przez myśl, ale nie oponuję. Jestem naprawdę głodna, a z kuchni tak wspaniale pachnie. Idę więc za nią, siadam przy drewnianym stole i delektuję się wyśmienitą kaczką w sosie śliwkowym i pieczonymi ziemniakami z rozmarynem. Może to nie popisowe danie wigilijne, ale do Świąt przecież jeszcze chwilką. Przyglądam się mojej gospodyni i nagle dociera do mnie, że już wcale nie traktuję tego wszystkiego jak snu. Zaczynam myśleć w kategoriach, jakby to była rzeczywistość. Mój Mąż będzie znów miał niezły ubaw, jak zwykle kiedy opowiadam mu moje zakręcone sny.

***

            Zjadłyśmy i poszłyśmy na spacer. Ma na imię Meri. Tak się u nich wymawia także imię Matki Boskiej. Rany, ale ubaw. Śnieg, który nie jest zimny, lód, który nie pęka. Bałwany, które nie topią się z powodu promieni słonecznych. Teraz dopiero zauważyłam, że nie świeci słońce. Nadal jest noc, ale taka jakaś magiczna. Te blaski na niebie... Meri mówi, że to skrzydła anioła. Uśmiecham się pod nosem, nie chcąc jej urazić. Ja upadłam i obtłukłam sobi nieźle tyłek, więc mogłam mieć jakieś omamy, kiedy wydawało mi się, że między chmurami widzę anielskie skrzydła, ale jej przecież nic się nie stało. Zaczynam się zastanawiać, czy aby nie jest niespełna rozumu, kiedy... Znowu je widzę. Tym razem wyraźnie. Rozwinięte, złociste, skrzące się jakimiś pięknymi drobinami przypominającymi brokat, albo łuski z ogona syrenki. Tak, wierzę w syrenki, zawsze wierzyłam.

            – Aniołowie się radują, pod niebiosa wyśpiewują – powiedziała niespodziewanie Meri i nagle rozległ się znów ten niesamowity, pełen mocy śpiew z nieba. Oszalałam chyba...

            Meri patrzy na mnie podejrzliwie, jakby docierało do niej właśnie, że jestem nie do końca z jej rzeczywistości i zdziwiło mnie to, co się właśnie stało. Już mam jej się wytłumaczyć, kiedy słyszę za sobą radosne głosy. Obracam się i widzę dzieciaki bawiące się w wojnę śniegową. Zabłąkana śnieżka trafia prosto w moje czoło, a dzielni wojownicy wybuchają gromkim śmiechem. Cóż, nie sposób do nich nie dołączyć, szczególnie, że śnieg naprawdę jest całkiem przyjemny w dotyku. Schylam się więc i zbieram go trochę w dłonie, badawczo się mu przyglądając. Meri w mig pojęła, że mnie ten biały puch fascynuje.

            – To Duch Boży, który przyprószył nam cały świat, żeby przygotować nasze dusze do radości z przyjścia Jego Syna – mówi z uśmiechem na twarzy. Jest przekonana w stu procentach do tego, że ma rację, a ja z jakichś zupełnie niewytłumaczalnych powodów, również w to wierzę. Czemu nie – to w końcu znacznie bardziej poetyckie, niż zmarznięta woda, która jest zimna i średnio przyjemna, prawda? Człowiek w końcu lubi magiczne wytłumaczenia, od zawsze lubił...

***

            Minął już tydzień, odkąd przybyłam do tego dziwnego świata. Zrozumiałam już, że to nie sen. Ani żadne omamy będące skutkiem zatrucia w knajpce w Złotych Tarasach. W końcu nawet nie zdążyłam dostać kawy, a co dopiero się nią zatruć...

            Ten świat jest prawdziwy i doprawdy fascynujący. Więc ci wszyscy mądrzy naukowcy i może nie końca mądrzy filmowcy, którzy przez lata próbowali nas przekonać o istnieniu światów równoległych mieli rację. Niesamowite! Jeśli uda mi się wrócić do mojego życia, będę miała o czym opowiadać. Mam nadzieję, że mi się uda wrócić. Nie dlatego, że chcę być w centrum uwagi, kiedy będę się dzielić moimi przeżyciami tutaj. Święta tuż, tuż, a ja tęsknię za Mężem, Rodzicami, domem. Nie dają mi tu za dużo czasu na rozmyślanie o moim dotychczasowym życiu, to prawda. Jest tyle fascynujących różnic do poznania, tyle niesamowitych prawd do poznania. Śpię zaledwie po trzy, czasem cztery godziny na dobę, ponieważ czas przeznaczony na sen uważam za stracony, marnotrawiony. Ja – pierwszy śpioch Rzeczypospolitej...

            Ten świat musiał wyewoluować gdzieś w okolicach naszego roku zerowego. Tak przynajmniej twierdzą mądre głowy, które wczoraj poznałam. Oni wiedzą d dawna, że światy równoległe istnieją. Czasem pojawia się tu w okolicach Bożego Narodzenia jakaś zbłąkana duszyczka z innego wymiaru. Zbadali tę sprawę dość wnikliwie i mają pewną teorię, jak do tego doszło. Nasze światy były kiedyś jednym. Wówczas, gdy aniołowie pod niebiosa wyśpiewywali, a w żłobie leżał zawinięty w pieluchy mały Jezusek. Coś się jednak stało – według tutejszych mędrców musiało to być działanie Gwiazdy Betlejemskiej – że nagle świat się rozdwoił. W różnych momentach historii ludzkości się to działo, co mogli zaobserwować, kiedy przybywali do nich ludzie z jeszcze innych rzeczywistości.

            Świat, do którego trafiłam był właściwie idealny. Oni praktycznie przez cały czas obchodzili Boże Narodzenie! Co najciekawsze – z jakichś tajemniczych powodów, ich obyczaje były bardzo podobne do naszych. Doprawdy fascynujące. Było jednak także sporo różnic. Szczególnie aniołowie. Żyli wśród nich, choć może to jest złe określenie. Mieszkali pomiędzy chmurami, ale często można było ich zobaczyć na gwieździstym niebie. Ponadto, jeszcze częściej, można było usłyszeć chwalące Pana anielskie chóry.

            Pamiętacie, jak Meri powiedziała mi, że śnieg to Duch Boży? To jedna z tych rzeczy, w które oni głęboko wierzą i wcale się im nie dziwię. Biały, zawsze czysty, nigdy nie zmieniający się w tę brunatną, paskudną i śliską breję, jak na naszych ulicach. Pachnący świeżością i bez tego nieprzyjemnego zimna. Wojny na śnieżki są nabrały naprawdę nowego wymiaru. Meri twierdzi, że kiedy pada śnieg to Bóg przyprósza cały świat, pokazując ludziom, że jest z nimi każdego dnia i każdej nocy. Blisko, namacalnie, zawsze obok. Jakież to piękne.

***

            Dzisiaj rano rozmawiała z mędrcami, którzy przybywają zawsze do miejsca, w którym zabłąka się gość z innego świata. Dzielą się swoją wiedzą i proszą o to samo. Spędziłam długie godziny na tłumaczeniu im, jak wygląda moje codzienne życie i czym się zajmuję. W ramach podzięki opowiedzieli mi wiele mądrych rzeczy o otaczającej ich rzeczywistości. Nas, powinnam powiedzieć, otaczającej nas, bo przecież mnie również ona otacza.

            W kominku skwierczał ogień, pachniało w całym pokoju świeżo ściętym świerkiem. Doprawdy nie wiedziałam już, o czym jeszcze mogę im powiedzieć, co mogłoby ich zaciekawić, a jednocześnie nie zasmucić. Bardzo przejęli się bowiem kondycją naszej Ziemi, w szczególności tym, że tak niewiele ludzi jest naprawdę wierzących. Wyrazili nawet nadzieję, że pewnego dnia nasze światy znów połączą się w jeden, zatrzymując to, co najlepsze w każdym z nich. W końcu stwierdziłam, że nie mam już nic do dodania i chętnie teraz posłucham ich.

            Baruch, najstarszy z nich – a wedle ich wierzeń również najmądrzejszy i najzacniejszy – spojrzał na kominek i uśmiechając się pod nosem, zaczął swoją opowieść.

            – Wszystko na świecie ma swoje miejsce, ponieważ świat jest uporządkowany. Na początku nie było niczego, jedynie Bóg. On stworzył Ziemię, wszystkie rośliny i zwierzęta. A na końcu człowieka. Chwycił grudkę gliny i tchnął w nią ducha. Własnymi rękoma ulepił każdego z nas. Ręce i nogi. Głowę i brzuch. Uszy by go słuchały i oczy, by go widziały, usta, by go sławiły i serce, by go miłowało. Ponieważ Bóg jest miłością. Stworzył świat idealnym i uporządkowanym, przewidywalnym. Każdy płatek śniegu ma swoje miejsce. Każde zwierzątko. I każdy człowiek jest częścią wielkiego bożego planu, ma swoje niepowtarzalne przeznaczenie. Co dzień spada u nas śnieg, by przypomnieć nam o tym, że Bóg jest obok, zawsze obok, namacalny, prawdziwy. Czyż może być coś cudowniejszego, niż zapewnienie, że on w każdej chwili naszego życia jest z nami? W waszym świecie, jak mówisz, obchodzicie Boże Narodzenie raz do roku. U nas jest ono co miesiąc. Nie umniejsza to jednak jego znaczenia, wręcz przeciwnie. Wyobraź sobie tylko – co miesiąc Bóg przyjmuje ludzkie ciało i rodzi się od nowa. Niewinne, małe, spokojne dzieciątko, któremu możemy co miesiąc złożyć pokłon i dary. Noc, kiedy aniołowie schodzą z nieba i świętują pomiędzy nami. Wyobraź sobie tę nieskończoną dobroć, która spływa na nasze dusze. Magiczną, niezrozumiałą, a jednak tak doskonałą, jak sam Pan. Spójrz tylko w ogień. Jak on potrzebuje powietrza, by nie zgasnąć, tak my potrzebujemy bożej miłości i dobroci. Jego magii.

            – Magii, powiadasz. Czym ona dla was jest? Co rozumiesz pod tym pojęciem. W moim świecie niewielu w nią wierzy, a nawet jeśli to jest raczej czymś niezgodnym z doktryną kościoła, który szerzy wiarę w Boga. Może to zbytnie uproszczenie sprawy, ale tak właśnie jest.

            – Magia to siła. Spływa na nas z anielskich skrzydeł. Za każdym razem, kiedy anioł przelatuje nad naszymi głowami z jego skrzydeł spada na nas pyłek, który nas karmi. Właściwie nie nas, tylko nasze dusze, czyli te małe stworki, które towarzyszą nam przez całe życie.

            Zmarszczyłam brwi, nie bardzo pojmując. O czym on, do jasnej Anielki, opowiada? Jakie stworki? Jestem tu już od jakiegoś czasu i żadnych stworków nie zauważyłam. Baruch zauważa moją konsternację i schyla lekko głowę. Mrużę oczy i... rany! Widzę jego duszę! Rzeczywiście jest malusieńka, nic dziwnego, że wcześniej nie zauważyłam, Calineczka byłaby przy niej potwornym jakimś gigantem. No tak, wierzę w Calineczkę...

            Uśmiecha się serdecznie, a jego siwa broda unosi się nieco w górę. Baruch, oczywiście się uśmiecha, nie jego dusza, gdybyście mieli jakieś wątpliwości. Kiwa głową, a ta dusza, czy też duszyczka, bo jest naprawdę maciupeńka wbija we mnie swoje wielkie (jak na tak małą główkę) oczęta.

            – Zobaczysz sama za dwie noce i przekonasz się, jakie to cudowne uczucie. Na mnie już czas.

***

            Meri trzyma mnie za rękę. Czuję jej ciepło. Przede mną leży mały chłopiec. Właściwie to nawet nie mogę stwierdzić, czy to chłopiec, czy dziewczynka, ale przecież to jest wiadome. Zawinięty w pieluchy i przykryty kawałkiem wełnianego kocyka. Nie śpi, przygląda się bacznie temu, co dzieje się wokoło. Patrzy na mnie, a w jego błękitnych oczach widzę nieskończoną miłość. Z mojej lewej stoi anioł. Czuję na plecach jego skrzydło. Klęka, nisko skłaniając głowę. Jego aureola świeci się czerwonawym blaskiem. Znów patrzę na żłóbek. Jezus, widzę Jezusa!

            Meri szepcze mi coś do ucha, ale nie rozumiem jej. Słowa są takie ciche i kojące. Anioł wstaje z klęczek i obraca twarz w moją stronę. Także się uśmiecha. Z jego pięknych ust wydobywa się jedno jedyne słowo: Gloria, a razem z jego oddechem czuję na sercu ciepło.

            Przełykam ślinę i mrugam. Stoję przed drzwiami mojego domu. W ogrodzie leży pełno śniegu, a dwa rude kocury bacznie mi się przyglądają, z pewnością w nadziei, że dostaną coś do jedzenia. W oknie pali się światło. Nie, to nie światło, to choinkowe lampki. Kiedy ktoś ubrał choinkę? Wyjmuję z kieszeni klucz i otwieram drzwi.

            Po schodach zbiega mój Mąż. Jest blady i smutny, ale kiedy mnie dostrzega, uśmiecha się, a w oczach ma łzy.

            – Jesteś... Gdzie byłaś, szukaliśmy cię przez półtora tygodnia. Zniknęłaś nagle i... – słowa się urywają, przytula mnie mocno i nie puszcza chyba przez kilka dobrych minut.

***

            To nie był sen. Światy równoległe istnieją, a ja byłam w jednym z nich. Przez półtora tygodnia byłam w innej rzeczywistości i... widziałam prawdziwe Boże Narodzenie.

Odźwierny - Marina i Siergiej Diaczenko

Wydawnictwo: Solaris

Stawiguda 2009

Cykl: Tetralogia "Tułacze", tom I

Oprawa: miękka

Liczba stron: 272

Przekład: Witold Jabłoński

ISBN: 978-83-89951-67-3

Od czego tym razem zacząć, kiedy myśli jest milion na sekundę? Od początku? Niech będzie, że od samego...

Rok 1994, Marina i Siergiej Diaczenko wydają swoją pierwsza powieść. Debiut jest ważny w życiu każdego autora. Pisza później kolejne części tetralogii "Tułacze", a następnie jeszcze kilka innych powieści. W roku 2009 pierwszy tom serii, pod tytułem "Odźwierny" trafia – za sprawą wydawnictwa Solaris – na polskie półki księgarskie i... nasze. No dobrze, na moją trafia trzy lata później. Jest rok 2012, sierpień. Wrocław, Polcon. Spędzam dwie godziny na prelekcji dotyczącej ukraińskiej  literatury fantastycznej i jestem całkowicie zachwycona. Kilka godzin później trafiam do sklepiku i tam, na stanowisku Solarisu, widzę właśnie tę serię. Dlaczego kupuję? Przypomina mi się fascynująca prelekcja, mam kupon rabatowy na dowolne pozycje (głupio nie kupić, skoro można trochę oszczędzić) i jeszcze zostało mi trochę pieniędzy. Dogaduję się na jeszcze większą zniżkę i trzymam w łapkach wszystkie cztery tomy. O – przyznaję – zauroczyły nie także okładki. Wracam do Janek, ustawiam książki na półeczce i czekają grzecznie na swoją kolej. Czekają, czekają i w końcu nie wytrzymuję. 

Mamy maj 2013 roku, a ja pochłaniam "Odźwiernego" w niespełna dwa dni. Książka, która w 2005 roku została wyróżniona nagrodą Euroconu dla najlepszych europejskich fantastów roku nie mogla się okazać gniotem. Jednak przekonałam się już, że nie wszystko to, czym się inni zachwycają podoba się także mnie. Na szczęście tym razem podzielam ogólną opinię.

O co w tym wszystkim chodzi? Państwo Diaczenko przedstawiają nam świat, w którym ludzi dzieli się na dwie kategorie - czarodziej i pozostałych. jednak są i tacy, którzy wierzą, że istnieje jeszcze tajemnicza Trzecia Siła. Czym jest? Nikt do końca nie wie. Jedno jest pewne – to coś złego, coś, czego należy się obawiać i czemu nie wolno pozwolić, by się wydostało. Ciężko jednak "walczyć" z siłą, o której nic się właściwie nie wie. Na szczęście nadal pozostaje ona gdzies uwięziona i jedynie Odźwierny może ją uwolnić.

Kim jest więc tytułowy Odźwierny? Tego także nikt nie wie, ponieważ... jeszcze nie został powołany. Są tacy, którzy wiedza, ima to być czarodziej, ale nie czarodziej. Wystarczająco dziwne? To dopiero świetny początek bardzo udanej opowieści, która rozpoczyna czterotomowy cykl!

Magii nie widzimy właściwie za wiele. Sporo się o niej mówi, ona po prostu jest i to wiadomo. dopiero pod koniec dostaniemy pewną jej porcję – na tyle jednak dużą, by zadowolić tym, którym wcześniej było za mało.

"Odźwiernego" można spokojnie nazwać powieścią drogi. Właściwie mamy tu trzech głównych bohaterów i każdy z nich udaje się w podróż. Na początku poznajemy Damir, który jest służącym czarnoksiężnika Larta Legiara. Wspólnie wybiorą się w wędrówkę w poszukiwaniu Odźwiernego. Będą jednocześnie kusić Trzecią Siłę, by się ujawniła, a także wspominać o... trzeciej i chyba najważniejszej postaci w tej historii. Mianowicie o Raulu Ilmarrananie, zwanym także Marranem. Kim jest ten osobnik? Kiedyś był potężnym magiem, potrafił niejedno, w tym także wkurzyć pozostałych władających magiczną mocą. Oberwało mu się za to całkiem nieźle. Po tym, jak trzy lata spędzi w postaci drewnianego wieszaka na płaszcze, wrócony do ludzkiej postaci pozbawiony jest jednak swych mocy oraz... miłości kobiety. Poszukiwanie siebie, odkrywanie się na nowo, zrozumienie, kim się jest i na cym polega prawdziwa magia – oto, o czym tak naprawdę zdaje się być "Odźwierny". Czy Raul okaże się dobry, cyt zły, tego nie powiem, chociaż... w tym świecie nikt nie jest tak naprawdę zły, ani tak do końca dobry. Ponieważ nawet czarnoksiężnicy są tylko ludźmi, a wiadomo, że człowiek... człowiekowi wilkiem.

Akcja toczy się dwutorowo i to samo można powiedzieć o narracji. fragmenty dotyczące Marrana są opowiedziane przez wszechwiedzącego narratora w trzeciej osobie. Natomiast to, co dzieje się w domu czarnoksiężnika Larta oraz w czasie jego podróży poznajemy z pierwszoosobowej narracji jego sługi, Damira. Ciekawy to pomysł i moim zdaniem bardzo urozmaicił powieść.

Akcja w "Odźwiernym" toczy się powoli, dopiero na końcu przyspiesza. Napięcie rośnie z każdą kolejną stroną. Nie wiadomo czego można się dalej spodziewać. Czy to już? A może jeszcze chwilka? Jakie bohaterowie podejmą decyzje i czy Trzecia Siła zostanie uwolniona? Autorzy świetnie sobie z tym poradzili i rzeczywiście do ostatniej strony czytelnik ma wrażenie, że jeszcze nie wszystkie karty zostały odkryte. Zgodnie z zasada, ze należy przed wszystkim zaciekawić i niekoniecznie od razu udzielić za wiele odpowiedzi. Można się nad wieloma sytuacjami zadumać, zamyślić, przystanąć i zastanowić ad kondycją człowieka. Także czasami zaśmiać i zapłakać, wzruszyć, albo zezłościć. Ponieważ świat, w którym żyją nasi bohaterowie potrafi być naprawdę okrutny i niesprawiedliwy. Zupełnie jak nasz – za okazaną dobroć często zamiast nagrody czeka cię kara.

Ludzkie społeczności odwiedzane przez wędrowców są opisane również w bardzo ciekawy sposób. Wydaje się w pierwszej chwili, że dość dokładnie, a jednak przy dłuższym zamyśleniu nie sposób dojść do innego wniosku, jak do tego, że jednak raczej pobieżnie. Widzimy bowiem, jak są ubrani, co jedzą i jak malują swoje doniczki, nie wiemy jednak, jak wyglądają ich układy i układziki, jaka jest polityka i religia w odwiedzanych miejscach. właściwie widzimy dokładnie to, co może zobaczyć wędrowiec, który w jednym miejscu zatrzymuje się jedynie na chwilę, na nocleg, na posiłek, na jeden dzień. Nie poznajemy tego świata głębiej. Trochę szkoda, chociaż... o czymś autorzy muszą pisać w kolejnych trzech tomach i mam nadzieję, że uzupełnią nieco te lukę, bo to jeden z dwóch mankamentów powieści. Mankament niewielki, który w żaden sposób nie zmienia faktu, że powieść czyta się po prostu znakomicie i delektuje niemal każdym zdaniem.

O okładce już wspomniała – mnie urzekła i choć teraz mam pełną świadomość, że z treścią "Odźwiernego" ma tyle wspólnego, co ja z Trzecią Siłą" to nadal bardzo mi się podoba. jet równie magiczna i tajemnicza, jak cała powieść.

Świetnie spisała się korekta, jeśli chodzi o literówki. Znalazłam bodaj trzy, a to doskonały wynik. Szkoda, że mniej się przyłożono do poprawy kalek językowych, czy błędów gramatycznych, których dokonał tłumacz. Przytoczę tylko jeden przykład, który oddaje dokładnie problem, a jest ich, niestety, na pęczki... "Siedział na brzeżku fotela, założywszy wdzięcznie nogę na nogę, w którym spoczywała półleżąca kobieta." No, na tym koniec, ale zdanie brzmi strasznie, opornie, niegramatycznie i po prostu krzywi mi się twarz na takie zdania. Na szczęście poza tym jest naprawdę dobrze i ze szczerego serca mogę polecić te powieść. Ja natomiast wkrótce zabiorę się za drugi tom, czyli "Szramę".


Recenzja pochodzi z bloga: http://dune-fairytales.blogspot.com/